Het is 2002, we hebben vorig jaar een fantastische reis naar Thailand gemaakt. En dit jaar willen we wederom een dikke beleving scoren. Met onze foto’s en verhalen wisten wij een extra reisgenoot te strikken. Al moesten we hiervoor wel wat verhalen aanpassen om zo ook de ouders van de derde reisgenoot te overtuigen dat we hun geliefde zoon weer veilig thuis zouden afleveren…
Waar gaan we naartoe?
Thailand was top! Maar de wereld is groter, avontuur ligt overal voor het oprapen. Na het aanhoren van verhalen van een toenmalige collega die veel in Azië verbleef hadden we onze zinnen gezet op de Filipijnen. Na het checken van de mogelijke tickets en onze eigen werkagenda’s bleek dit plaatje niet helemaal te passen. Wat nu? Tja, we gaan niet wéér met de vouwwagen naar Zuid-Frankrijk hoor, we moeten ver weg!
We keken op de wereldkaart en zagen de grote vlek die Brazilië innam op het Zuid-Amerikaanse continent. Brazilië, Rio de Janeiro, carnaval… Jaaaaaa, we gaan naar carnaval in Rio! Woehoe, dit gaat onvergetelijk worden!
Het enige dat nog moest gebeuren was de kalender erop naslaan wanneer carnaval is en of dit past in onze agenda. En ja hoor, het paste helemaal! Na het boeken hadden we die middag al snel de hits opgezocht om ons al helemaal in de stemming te brengen:
- Peter Allen – Rio: “Oh, woe oho, when my baby. When my baby smiles at me i go to Rioooooo, de Janeiroooo.”
- Maywood – Rio de Janeiro: “Wooooooooo Riooooo, de Janeiro, Rio o oh oh o oh, land, of sun, samba and wine. Rioooooo de Janeiro, Rio oh oh i feel fine!”.
- Barry Manilow – Copacabana: “Her name was Lola, she was a showgirl. With yellow feathers in her hair, and a dress cut down to there… …they were young and they had each other, who could ask-for-more at the Copa, Copacabana. The heart is bla bla bla bla bla bla…”
Nou, de stemming zat er al goed in die middag. En nu maar thuis uitleggen dat we naar de stad van het onwijs drukke carnaval met al het nodige drank, sexy vrouwen, favela’s en straatrovers gaan…
Eindelijk, de dag van vertrek
Weken gaan voorbij, en dan is daar de dag van de vlucht! Het is behoorlijk koud in Nederland maar wij hebben koffers vol met korte broeken en t-shirts. Met de Rio-hits op cd gebrand, stappen we fluitend in de auto op weg naar Schiphol. De komende drie weken zijn wij even verdwenen, het thuisfront ziet wel wat we gedaan hebben als we met een berg foto’s terug komen.
De vlucht werd uitgevoerd door Iberia. We vlogen van Amsterdam naar Madrid, een korte stop om te tanken en door naar Rioooooo! We hadden een ANWB reisgids op zak om in ‘t vliegtuig even te lezen wat er zoal te doen is. We hadden overigens nog geen hotel of iets geregeld. Na ons Thailand tripje leek het ons wel dat we gewoon ter plekke iets zouden vinden.
We zijn in fucking Rio jongens!
Eenmaal aangekomen zetten wij voet aan wat wij voelden als magische grond, we zijn in fucking Rio jongens!
Uh, en nu? Ja laten we maar richting de taxi’s lopen… We besloten om bij de eerste de beste kerel die ons een taxi aanbod in te stappen, op naar de stad van de Copacabana, carnaval, dat allejezus grote Jezusbeeld, Favela’s en meer. Nu raad ik nooit aan om de eerste de beste chauffeur te vertrouwen, maar we waren 3 losgelaten 20-ers op zoek naar avontuur en wat konden ze ons maken. De chauffeur had natuurlijk een adres nodig om ons heen te brengen. Dat hadden we nog niet, dus de plaats van bestemming moest worden: El Centro!
Onderweg bracht onze vriendelijke chauffeur ons op het idee om een hotel voor ons te regelen. Dat leek ons een goed idee, en het scheelde tijd in het uitzoeken. Hoppa, dat was geregeld. Onderweg keken we weer vol verbazing uit het raam. We reden over een hoge, lange brug over het water met daarachter de beroemde Suikerberg. Daar is James Bond opgenomen! Oh wauw! En waar is dat jezusbeeld dan, oh daar! Vet!
We kwamen na ongeveer een uurtje met de taxi aan bij ons hotel, wat we later “The Shithole” zouden noemen. Maar we waren al lang blij dat ons Zuid-Amerikaanse avontuur nu echt op loopafstand was. De koffers werden in een hoek gepleurd en er moest er straks één op de grond slapen. Er was namelijk maar 1 tweepersoonsbed en een matras op de grond. Nou, prima toch! We zullen hier toch niet veel aanwezig zijn, en dit is een tijdelijk adres. We zoeken onderweg nog wel iets beters.
We besloten om toch voor de zekerheid een overval wallet mee te nemen. Een klein vouwportemonneetje met wat kleingeld dat we, in geval we overvallen zouden worden (je hoort er verhalen genoeg over), konden afstaan en dat wij daarna toch nog als laatst zouden lachen. Hopelijk kwamen we daar dan goed mee weg en zou het een ervaring zijn die je niet snel op je todo lijstje zet, maar je toch eens zou kunnen gebeuren. Dit bleef gelukkig uit.
Op naar Copacabana
Holland shirt aan, korte broek, check. Yes, we zijn klaar om dat beroemde strand op te zoeken en misschien kunnen we wel even een balletje trappen met de locals. We komen immers uit het land van Marco van Basten, Ruud Gullit en we hebben Romario toch ook opgeleid tot goaltjesdief? Ze gaan ons fantastisch vinden!
Al slenterend door de straatjes kwamen we uit op de prachtige boulevard met vele kokosnoot verkopende stalletjes, mooi sierlijk aangelegde boulevardpaden en het magische strand van de Copacabana. De eerste plons in de ruig golvende zee was snel gemaakt! Teruglopend vanuit zee, kijkend naar de langgerekte strook met zand, appartementen en hotels aan de boulevard, dames in kleine bikini’s en bergen aan weerszijde van de kustlijn. Wauw, dit is paradijs!
Even verderop in een zijstraatje zagen we groepje Capoerista’s hun kunstige dans/vechtsport beoefenen. Wij besloten om hier even aandachtig naar te kijken. Wat een atleten! Al snel zagen we dat men om de beurt, in het midden van een cirkel aan slavenliederenzingende capoeristas, de uitdaging met elkaar aanging. Aangezien het niet de bedoeling is om elkaar te raken besloten wij ook een poging te wagen, hup de cirkel in, en maar proberen om net als zij met vloeiende bewegingen onze tegenstander te missen. Het idee was leuk, het zicht voor de omstanders wellicht nog leuker want het zag eruit als een stelletje harkpoppetjes die kant nog wal raakten. Maar we stonden er wel ;-).
Later zijn we zelfs nog naar een echte Capoeira sportschool gegaan met Mestre Toni (scheen een grootheid in de sport te zijn). We mochten gratis een lesje meedoen. Al bleek de warming up meer energie te vreten dan wij aan lokale biertjes hadden ingenomen.
Tourguide
We hadden in Thailand de ervaring opgedaan dat je voor niet veel knaken een persoonlijke gids kon charteren om je de hele stad te laten zien. Zou dat hier ook zo werken? We raakten in gesprek met wat mensen op straat en uiteindelijk liepen we Alejandro tegen het lijf. Nou ja, wij waren lichtelijk zelf al een toeristische attractie in onze Hollandse outfit, we werden al vaak aangesproken door iedereen. Maar Alejandro had een leuke babbel en wist wel wat dingen te fixen. We vertelden over onze wens om hier, in het voetbalmekka van de zuid-amerikaanse kunstenaars eens een potje bal mee te maken. En zo kwamen we al snel uit bij een lokaal duel tussen Botafogo en een andere club. We moesten partij kiezen natuurlijk en konden het niet laten om een Botafogo sjaal te kopen, dit was vanaf nu “onze club”. Flamengo was bekender, maar die speelde die avond niet.
Op naar die echte Braziliaanse voetbalsfeer:
Alejandro kwam ons ophalen en had de tickets al geregeld. Wij betaalden zijn ticket, iedereen blij. Het stadion bleek midden in de stad te zijn. Tussen de kleine straatjes met supermarktjes en andere lokale prullaria was daar ineens het stadion. Van de buitenkant leek het meer een verlaten kantoorpand zo midden in de stad. Maar eenmaal binnen bleek het om een heuse voetbaltempel te gaan waarbij de supporters hun gladitoren aanmoedigden en de tegenpartij naar ons idee behoorlijk slechte dingen toewensden. Maar ja, wij spraken geen Portugees, dus we pasten ons al snel aan en ook wij maakten de tegenstander uit voor puta! Dat hoort er een beetje bij toch. De wedstrijd begon al heel snel doelpunten op te leveren. Na nog geen 10 minuten te hebben gespeeld stond het al 2-0. “Ons cluppie” was lekker bezig! Na een doelpunt of 5 riep iedereen om de 10. Maar zou dat haalbaar zijn joh? Uiteindelijk kwam de stand op zo’n 8-5. Kijk, dat zijn nog eens potjes voetbal waarbij men gaat voor een doelsaldo. Echt een aanrader, ook als je niets met voetbal hebt. In principe heb ik er zelf ook weinig mee, maar zoals het hier ging was het erg fijn om te ervaren.
Maracanã Stadium
Oke, we hadden dus al een echt lokaal potje bal meegemaakt maar om de voetbalervaring compleet te maken moesten we natuurlijk naar de goddelijke tempel – Maracanã Stadium. Ooit het grootste stadion ter wereld met 200.000 zitplaatsen. Het stadion waar de handdruk van die andere Braziliaanse Jezus – Pelé, stonden. En wat bleek, de avond dat wij gingen kijken speelde Romario! Die kenden we nog uit z’n PSV tijd (en hij was nog net zo lui met teruglopen naar de eigen helft als waar ie in Nederland om bekend stond). Zo, het voetbal kunnen we nu afstrepen, op naar gekke dingen die we zelf kunnen gaan doen…
Deltavliegen & Paragliden
We vroegen aan Alejandro of er nog iets geks te doen was. Iets van bungee jumpen of zo. Nou hij had wel een goed idee. Via Niteroi kon je vanaf een berg springen en daarbij kiezen voor de delta wing of paragliden (delta vliegen is met zo’n driehoekige vleugel, paragliden is met een parachute boven je). Nou, de keus om dat te doen werd door ons drieën snel gemaakt! Take us there mr tourguide!
En zoals we eerder hadden meegemaakt in Thailand hadden we ook hier de kaartjes al gekocht voor we konden beseffen dat het best een eng idee is om in een tuigje met een vleugel boven je van een berg af te moeten rennen. Waarbij je ook nog eens voldoende vaart moet maken zonder haperingen om niet omlaag te storten en zo in een SBS 6 programma “redt mijn vakantie” te komen… Ik koos voor de paraglider, de 2 anderen voor de delta wing. Of het echt een keuze was weet ik niet meer. Kan ook zijn dat de deltavliegers op waren of zo en ik de paraglider moest pakken. We sprongen overigens in tandem, dus met een instructeur naast je. Het bleek een onvergetelijke ervaring waarbij, helaas voor mij, de fucking foto’s waren mislukt! Gelukkig zal ik dit later in “Rio deel 2” nog corrigeren. Maar het gevoel dat je ervaart als op dezelfde hoogte als de vogels langs de berg zweeft met een prachtig uitzicht over Rio is priceless. Dit moet je gewoon ervaren!
Skydiven
Hierna kwam al snel de volgende vraag, wat kunnen we nog meer doen? “Jullie zijn gek”, antwoordde Alejandro, maar hij kwam met het briljante idee om morgen te gaan Skydiven. Woehoe! Let’s do dat dan ook maar!
De volgende ochtend gingen we vroeg op pad want we zouden eerst nog een instructievideo te zien krijgen. Skydiven is toch weer een stapje uitdagender en we kregen eerst een korte video te zien van wat het precies inhield. Nou, van die video werden we helemaal enthousiast. Hijs ons maar in dat pak, we gaan ook dit kunstje wel even flikken! Aangezien er toch best een hoge prijs voor gerekend werd en we al een dikke ervaring met het Deltavliegen op zak hadden besloot 1 van ons drieën om deze sprong over te slaan. Maar hij zou wel gratis mee omhoog gaan in het vliegtuig en stiekem denk ik dat hij mij er wel uit zou willen duwen ;-).
Nou, daar gaan we dan. Een klein vliegtuigje (Chesna) stond voor ons. Hiermee gaan we straks naar 3,5 km hoogte en dan is het een kwestie van springen en genieten. Dat klinkt eenvoudig, maar een beetje spanning ontstaat er natuurlijk wel. Hoppa, het vliegtuigje maakt vaart, komt los en we zweven langzaam maar zeker naar grotere hoogte. De grond beneden lijkt steeds verder weg totdat je op een kilometer of twee zit en dan merk je eigenlijk niets meer van de extra hoogte die je maakt. De contouren van een circuit werden zichtbaar, Interlagos, het circuit van de Braziliaans Formule 1 bleek onder ons te liggen. Wat een uitzicht! Het volgende magische moment naderde al snel, we hadden de 3,5 km bereikt en nu was het tijd om te springen. De deur stond al even open en we klauterden naar buiten. Heel gek, maar dit was totaal niet eng om te doen. En daar sta je dan, bungelend aan de buitenkant van een vliegtuig, kijkend naar beneden, de diepte in. Dit was al een gaaf moment. En toen de sprong… Met een paar halve of hele salto’s (gevoel van oriëntatie was lichtelijk weg) stortten we naar beneden. De cameraman kwam erachteraan en ik probeerde zo goed mogelijk een smile op te zetten voor de film. Dat vallen met hoge snelheid laat echter je wangen wel erg trillen in de wind. Maar wat is dit gaaf zeg! Na een val van ongeveer 30 seconden tot een minuut ging de parachute open en werd je lichaam in verticale houding getrokken. Het uitzicht was prachtig! De rest van de daling ging wel een stuk sneller en minder comfortabel dan het paragliden. Maar we did it! We fucking did it! En met de gemonteerde video op zak moet ik nog altijd terugdenken aan deze experience als er een hit van Linkin’ Park op staat. Zij stonden namelijk onder onze video gemonteerd. Magisch!
Minpuntje? Die gratis vlucht mee naar boven zonder te springen bleek achteraf bijna net zo duur als wél springen…
We need a new crib
Na een paar dagen van fantastische ervaringen kwamen we toch elke keer nog terug in ons hotel aka “The Shithole”, waarbij je tijdens het douchen half geëlektrocuteerd werd door de douchekop. En eentje op de grond slapen in een toch al zwijnenstal leek ons niet ideaal. Het werd tijd om te verkassen. Alejandro, die inmiddels goed wist wat wij wilden, wist nog een leuk appartement voor ons. We vertrouwde erop dat hij wel wat leuks te bieden had en moesten dus alleen nog even melden dat wij weg gingen. Nou dat ging niet zonder slag of stoot. Ondanks dat we aangegeven hadden voor even te blijven en binnenkort te vertrekken als we iets beters hadden gevonden, was de huurbaas het daar niet mee eens. Hij wilde ons graag de volle periode van onze vakantie vastleggen… “Yeah right! Wat denk je zelf met je Braziliaanse plofkop. Hier heb je je knaken voor de dagen dat we van je shithole gebruik hebben gemaakt, arrivederci knakker!” Ervan uitgaand dat dit beetje Italiaans wel begrepen zou worden, vertrokken wij naar ons nieuwe stekkie.
Holy shit! Was zo’n beetje het eerste wat wij drieën gezamenlijk uitkraamde bij het binnentreden van ons nieuwe appartement. Zo groot, zo clean, zo gaaf! En nog betaalbaar ook. Het enige dat je wellicht als minpunt zou kunnen opvatten was dat we vanuit de achterzijde van het appartement uitzicht hadden op de favela’s. Maar dat boeide ons niet, het bracht ons juist op het idee dat we die ook nog moesten opzoeken! Heerlijk als de planning als een puzzel in elkaar valt.
Mc Delivery & Favela’s
Het blijft altijd leuk om in je vakantieland even langs de Mc Donalds te gaan om te zien wat de local specialty is. Zoals wij de Mc Kroket hebben kenden ze hier de Mc Dublo. Dat hadden we al gezien, maar dat ze hier zelfs een bezorgservice (Mc Delivery) hadden was nieuw voor ons. Dat moesten we maar even proberen dan. Nou, we hadden weer een heerlijk ontbijt/lunch en wilden nu onze favela trip gaan doen. In plaats van de deur uit te wandelen en zelf de ghetto te betreden bleken wij, verrassend genoeg, erg verstandig door een tour te boeken. Het scheen er best ruig aan toe te gaan en geen van ons zat te wachten op extra gaten in z’n lichaam door een of andere gangster. We werden met een jeep/pickup opgehaald en we mochten achterin zitten. Dat gaf gelijk wat extra sfeer, alsof we onderweg naar een safari trip waren. Zodra we bij de ingang van de favela’s waren stonden er militairen met zwaar geschut vriendelijk naar ons te lachen… “Uhh, oke, wat the fuck gaan wij nou weer doen…”. Dit bleek echter heel normaal en na onze trip zouden we in het nieuws wel zien wat daar zoal gebeurt zodra de zon onder gaat… Maar op dat moment werd ons verzekerd dat we in goede handen waren. De tours hebben toestemming van “The Red Commander” (de militair leider van de grootste favela), en mogen het terrein dus op zonder dat het problemen oplevert. Hadden wij even mazzel dat ons verstand het eindelijk eens won van de wilde drang voor avontuur…
Wat we te zien kregen waren de grote tegenpolen tussen de rijkdom van de stad en de sloppenwijk. Huisjes met golfplaten-daken en volledige “huizen van golfplaten”, volgestouwd op, naast, half in elkaar, sierde aan beide zijden het straatbeeld. Kleine steegjes met een wirwar van elektriciteitsbedrading en spelende kinderen gaven ons wel een besef dat wij niet heel erg in armoede opgegroeid waren. Wat voor ons een kort uitstapje was, is voor hen hier dagelijkse realiteit.
Eenmaal terug in ons luxe appartement keken we ‘s avonds naar het journaal. Er bleek die avond een politie-inval te zijn geweest met enkele doden als gevolg. “Daar waren wij vanmiddag nog…”, en het viel even stil.
Cristo Redentor
Een van de topattracties is natuurlijk een bezoek aan het allejezus grote Jezusbeeld. In elk shot van de stad op tv kom je dit beeld wel tegen. Deze “Eiffeltoren” van Rio moesten wij natuurlijk even opzoeken. We lieten ons met de taxi aan de voet van het beeld afzetten. Daar stond hij dan, bekend van tv, films, docu’s en als boegbeeld van het Christendom, keek Mr Cristo himself uit over de stad die wij inmiddels als zeer prettig ervaren. Een foto in dezelfde houding als het beeld mag dan natuurlijk niet ontbreken. Net zoals elke andere toerist die daar exact hetzelfde over denkt, strekten wij onze armen, schiet de foto maar…
Wat wij helaas niet hebben gedaan is het treintje pakken dat van en naar het beeld rijdt. Onze keus voor de taxi was ongetwijfeld de mindere optie van de twee. Dus plan dit zelf wel even van te voren.
De Suikerberg
Vrijwel direct na ons Cristo-uitstapte zijn we doorgereisd richting the Sugarloaf (Suikerberg). Om daar op spectaculaire wijze met dezelfde gondel als James Bond in de film Moonraker, naar de top te gaan. Avontuurlijk als wij zijn kozen wij echter toch om in de gondel te blijven en te genieten van het uitzicht. Eenmaal boven kun je genieten van een prachtige zonsondergang, lekkere snacks en heerlijke muziek.
Zoek op Spotify, Soundcloud of YouTube maar eens de nummers Festa van Ivete Sangalo en Bate Lata van Banda Beijo op. Heerlijke heuplosgooiende deuntjes zijn dit.
Carnaval
Ik hoor je nu denken: “ga je nu pas over carnaval schrijven?”. Nou, daar kan ik vrij kort in zijn. Ik had namelijk, hoe verrassend, naar de verkeerde datum gekeken tijdens het plannen van de reis. Carnaval is pas over een aantal weken, zo bleek… Neemt niet weg dat we toch de bekende straat waar alle praalwagens langskomen toch even wilden opzoeken. En daar stonden we dan, kijkend naar een lege tribune, met een misplaatst gevoel van “je kunt maar beter te vroeg dan te laat zijn” zou dit straks het toneel van iets geweldigs zijn. Maar tegen die tijd, zijn wij al weer thuis…
20 januari, Stichtingsdag van Rio de Janeiro
Ondanks mijn foute planning van het carnaval kreeg de feestvreugde wel een positieve wending. We zagen overdag namelijk dat er een podium op het strand werd gebouwd en het bleek voor het jaarlijkse feest, Stichtingsdag van Rio te zijn! Vanaf ons appartement konden we de heerlijke salsa-deuntjes al horen en hebben flink genoten van alle vrolijkheid die de Brazilianen in muziek en dans verpakken.
Ilha de Paquetá
Het einde van onze reis nadert. Maar we bleken nog een uitstapje te kunnen maken. En wel naar Ilha de Paquetá, een klein autovrij eilandje waar je van ongerepte natuur kunt genieten. We werden weer vroeg opgehaald met een bus waarvan het leek alsof er al een tijdje geen onderhoud aan gepleegd was. De remmen klonken niet bepaald lekker, en aangezien je normaal gesproken de remmen niet hoort te kunnen horen, zou dit wel eens niet in de haak kunnen zijn… De chauffeur had op zich een rijstijl die wij normaal gesproken wel kunnen waarderen, lekker vlot. Maar in combinatie met een afgetrapte ragbus werd dit niet ons meest veilige busritje. Gelukkig is een nare ervaring verder uitgebleven en kwamen we veilig aan bij de boot. Na een rondje tussen prive-eilanden met huizen zoals je alleen in films ziet, kwamen we dan bij het rustige maar prachtige Ilha de Paquetá. Heel veel is er niet te doen maar wij vermaakten ons prima door een waterfiets in zwaan-design te huren en lekker te trappelen op het kalme water. Even tot rust komen… Om straks weer met dezelfde buschauffeur terug te mogen, neeeeeee!
Het zit er weer op, tijd voor de laatste “bijna misser”…
Dan komt de dag dat je weg moet. Met tranen in de ogen pakten we onze tassen in. Maar we moesten nog wel even onze fotorolletjes (ja die had je toen nog, het digitale tijdperk stond nog in de kinderschoenen) laten ontwikkelen. Dus we gingen maar even snel langs een fotozaak. Deze kreeg van ons de mooie opdracht om zo’n 500 foto’s in drievoud af te drukken. Tussen de middag werd ons verzekerd dat dat wel ging lukken, we konden aan het eind van de dag terugkomen. Klinkt als een strak georganiseerd plan. Maar de uitvoering eindigde bijna in paniek toen bleek dat de beste man toch wat moeite had met ons bizarre aantal foto’s. Minuten verstreken en leken wel de spreekwoordelijke uren te duren. De taxi stond met ronkende motor voor de deur te wachten en we wilden echt niet te laat zijn voor onze vlucht!
Daar kwam de verlossing, helaas voor mij waren mijn foto’s van het paragliden mislukt, maar de overige hadden we binnen. Pfieuw, en nu snel met een waanzinnig verhaal in tekst en foto’s terug naar huis…
Het souvenir
Links
- Cristo Redentor
- Maracanã Stadium
- Sugarloaf